Her şirketin varlık nedeni, sattığı ürün ve hizmetlerle insanlara bir fayda sağlamaktır. Bir şirket, para kazanmanın ötesindeki bu amacı, ne kadar sahiplenir ve bunu çalışanlarına ne kadar benimsetirse, çalışanlar da yaptıkları işten o kadar anlam bulurlar.
Bu motivasyonu iyi anlayan ve iyi anlatan şirketler, insanları bir arada tutup onları ortak bir hedefe yönlendirebilirler. Yuval Norah Harrari’nin dediği gibi, çok sayıda insanın işbölümü ve işbirliği yaparak uyumlu bir şekilde çalışması için ortak bir anlayışa sahip olması gerekir. Şirketlerde bu ortak anlayış, onların misyonları yani görevleridir. İnsanlar gibi şirketler de varlık nedenlerinin bilincinde olurlarsa, çalışanlarıyla daha verimli ve anlamlı işbirlikleri kurarlar.
Türkiye’de Sütaş kendi varoluş nedenini (misyonunu) “Sütün iyiliğini ve bereketini yaymak” olarak tanımlar. Sütaş, ürün tasarımından ürün içeriğine, ambalajlarından tedarikçi ilişkilerine kadar bütün süreçlerini “iyilik” anlayışıyla yönetir. Apple da, varoluş amacını bütün ürünlerine ve süreçlerine yansıtan bir şirkettir. “Farklı Düşün” (think different) anlayışı, Apple’ın bütün faaliyetlerine yön verir.
Şirketlerin üstlendikleri görevlerin yanı sıra bir de hayalleri (vizyon) vardır. Bir insanın kendisine “iyi insan olmak” vizyonu koyması gibi, şirketler de kendilerine, ulaşamayacakları kadar uzak hayallerden oluşan vizyonlar koyarlar. Bir insanın kendi ömründe “iyi insan” olduğu durumu hiç göremeyecek olsa bile, sürekli bu ideal için çaba göstermesi gibi, şirketler de hiç bir zaman göremeyecekleri bir hayali kendilerine vizyon olarak koyarlar ve bu ideal için çalışırlar.
Ben, hem varoluş nedenlerini (misyon) hem de hayallerini (vizyon), çalışanları, tedarikçileri ve kamuoyuyla paylaşan şirketlerin çok doğru yaptıklarını düşünüyorum.
Fakat son yıllarda bazı yazarlar, bu fikri daha da ileriye götürerek, bir ideal benimseyen şirketlerin, daha yüksek bir büyüme başarısı elde ettiklerini iddia etmeye başladılar. Procter & Gamble’ın eski pazarlama başkanı Jim Stengel, Grow adlı kitabında, yüksek idealleri sahiplenip kar etmenin ötesinde bir “marka amacı” (brand purpose) olan şirketlerin, pazar büyümesinin çok üstünde büyüme performansı gösterdiklerini iddia etti. Jim Stengel, bu iddiasını desteklemek için, kitabı yazdığı (2011) yıldan geriye giderek, son 10 yılda, bir “amacı olan” şirketlerin, borsa ortalamasından, %400 daha fazla kar ettiğini ileri sürdü.
Jim Stengel’in ileri sürdüğü bu “kanıt” aslında kanıt değildir çünkü geriye doğru veri toplayıp, başarılı şirketlerin hepsinin bir amaç sahibi şirketler olduğunu “bulmak”, bir neden sonuç ilişkisi değildir. Bu ilişkiden yola çıkarak, “İdeali olan şirketler, ortalamanın üzerinde başarı gösterirler.” sonucunu, az eğitimli bir insan bile dile getirmez. Jim Stengel’in seçtiği şirketler, pek çok doğruyu birden yapmış oldukları için başarılı olmuşlardır. Elde ettikleri bu başarıları, sadece bir “amaç benimsemiş” olmalarına bağlamanın değil bilimsel yöntemle, düz mantıkla bile yakından uzaktan ilgisi yoktur.
Şirketin misyonu ve vizyonu, çalışanları, tedarikçileri ve bayileri motive eder. Bu nedenle her şirket kendisine “Bizim varoluş nedenimiz (misyonumuz) ve hayalimiz (vizyon) ne?” sorularını sorması ve bütün süreçlerini buna göre yönetmesi gerekir ama tüketicilerin (müşterilerin) şirketlerin vizyon ve misyonlarıyla pek ilgileri yoktur. Satın alma kararı verirken insanlar, şirketlerin üstlendikleri misyon ve vizyonlarına bakarak karar almazlar. iPhone veya Mac satın alanlar, kendilerini Apple’ın “farklı düşün” felsefesine kaptırdıkları için değil, bu ürünlerin işlerini görmesinden ötürü satın alırlar.
Kar etmenin ötesinde ulvi bir “marka amacı” sahiplenme konusu, son yıllarda çok popüler olmaya başladı hatta küresel şirketlerde “dünyayı kurtarma” hevesinin ortaya çıkmasına neden oldu.
Şirketlerin “dünyayı kurtarmak”, “insanların ruhlarını beslemek”, “geleceği birlikte yaratmak”, “her gün daha iyi bir dünya için çalışmak” gibi boş fikirleri terk edip, kendi üzerlerine düşen sorumlulukları üstlenmeleri daha doğru olur.
Bir şirketin öncelikle kendi paydaşlarıyla şeffaf ve adil ilişkiler kurması, doğaya zarar vermemesi ve vergilerini ödemesi gerekir. Küresel şirketler de dahil, pek çok şirket bu sorumlulukları hakkıyla yapmak yerine, “dünyayı kurtarma” vizyonlarıyla göz boyamayı tercih ediyor.
Konuyla İlgili Makale ve Linkler
- Mark Ritson: Brands’ Inane ‘Visions’ Have Lost Touch With What Consumers Really Use Them For
- Mark Ritson, Marketing Deconstructed - Cutting the Bullsh*t and Getting Back to the Essential Strategic Tools
- Ritson on Eight Core Marketing Concepts, Some Superb, Some Stupid
- Mark Ritson: The Battle for Branding’s Soul is On
- Mark Ritson: Heineken Should Remember Marketing is About Profit, not Purpose
- Mark Ritson
- Jim Stengel, Grow: How Ideals Power Growth and Profit at the World’s Greatest Companies”
- Jim Stengel on How Purpose Drives Growth
- Jim Stingel, Do Ideals Still Equal Results?
- Byron Sharp, The Flawed Stengel Study of Business Growth
- Jim Stengel, İdealist Şirket Nasıl Yaratılır?, Capital
- Byron Sharp, Review of Jim Stengel’s Disappointing Book “Grow”
Merhabalar.Ben ne marka uzmanıyım nede danışmanlık verecek bir seviyede bir insan değilim.Ancak dünyayı kurtarma fikri direkt olarak doğru bir yaklaşım değil bana görede.Dünyayı kurtaracak dünyalılardır ve bu hiçbir şirkete lutfedilecek bir pâye değildir.Şirket rolü neyse onu oynamalı başkalarının rolünü üstlenmemeli.Geleceği kurtarma,yeni bir dünya kurmakta üzerine düşeni yaparsa zaten dünyayı kurtarmış olur.Şirketin vizyon ve misyonu bu amaç doğrultusunda revize edilebilir ama direkt amaç dünyayı kurtaran adam rollerine bürünmek olmamalı.
Sevgili Temel, bir kaç gün bekledim Marka Vizyonu başlıklı yazına bir yorum gelecek mi diye. En azından seninle “aynı fikirde olmadığını” söyleyen ilk yorumcu ben olmak istemedim ama başka yorum göremeyince “ilk yorumcu” bari ben olayım dedim.
Özetle senin belirttiğinin aksine şirketlerin “dünyayı kurtarmak”, “insanların ruhlarını beslemek”, “geleceği birlikte yaratmak”, “her gün daha iyi bir dünya için çalışmak” gibi boş fikirlerin onların öncelikli misyonu olduğunu düşünüyorum!
Çünkü özellikle sanayi devriminden bu yana, gönderme yaptığın Harari’nin Sapiens kitabında da ayrıntıları ile örneklendiği gibi “şirketler öncelikle kendi paydaşlarıyla şeffaf ve adil ilişkiler kurmadıkları, doğaya geri dönülmez zararlar verdikleri ve vergilerini ödememek için ellerinden geleni yaptıkları için” yaşamın sürdürülebilirliği bugün kırmızı çizginin ötesine geçti. Yazında hem fikir olabileceğim tek cümle
“Küresel şirketler de dahil, pek çok şirket bu sorumlulukları hakkıyla yapmak yerine, “dünyayı kurtarma” vizyonlarıyla göz boyamayı tercih ediyor.” kısmı olabilir. Çünkü bu bir gerçek!
Şirketler bu “boş işlere kafa yormazlarsa” yakın bir gelecekte ne üretim yapabilecek hammadde bulabilecekler ne de ürettiklerini satın alabilecek finansal güce sahip tüketici. Bu da bir başka gerçek! Özellikle sanayi şirketlerinin neden olduğunu küresel ısınmanın neden olduğu tahribat kapıya su ve gıda krizlerini getirmişse, salgın hastalıklardan ölenlerin sayısındaki dramatik artış tüm tıbbi ilerlemelere rağmen tahminleri alt üst ediyorsa (Çiçek hastalığı bile yeniden hortladı), yer yüzünde 60 milyon insan yoksulluktan, açlıktan, çaresizlikten, sıcak savaşlardan evini, barkını yurdunu terk edip “mülteci” statüsüne geçmişse bunların markaları ve şirketleri etkileyemeyeceğini söyleyemeyiz. Hatta önce onları etkileyeceğini iddia edebiliriz.
Konuyu kendi blogumda da daha kapsamlı bir şekilde incelemeyi düşünüyorum.
selamlar
salim
Sevgili Salim, yazıdan anlaşılacağı gibi, bu fikirler elbette boş fikirler değil ama büyük şirketlerin dünyayı kurtarma vaatleri boş. Bırak dünyayı kurtarmayı, üzerlerine düşen sorumlulukları yerine getirsinler yeter. Kendi ekosistemlerinde düzgün ve adil ilişkiler kursunlar, doğaya zarar vermesinler, vergi versinler…